Er zijn van die gelegenheden, waar zelfs de tocht van de ingangsdeur je niet deert. Dit was één van die avonden. We arriveerden tegen achten en de zaak zat al halfvol, hoofdzakelijk veertigplussers: geen lallende studenten, noch toeristen. Tevens heeft de locatie aan de slagerswijk heeft ook weer als voordeel dat je niet belaagd wordt door opdringende bloemenverkopers en ander tuig van dit allooi. De vooral tegel-interieur tegen zowel muur àls tafels zou een kille atmosfeer doen vermoeden, doch stoorde volstrekt niet. Integendeel: de atmosfeer was er ongedwongen. Een ode aan de Keuken met grote K.
De tafeltjes omarmden a.h.w. het centrale fornuis waar twee wit uitgedoste veertigers het beste van zichzelf gaven: correct, vermakelijk.
Onze tafels waren fijn ingedekt met schone glazen die een wijn-bar waardig zijn. Het grijze brood met dikke knapperende korst begeleid met een compact pakketje zoute boter, zorgde meteen voor de juiste sfeer. Als spumante raadde de waard ons een Crème d’Alsace aan. De ietwat -verdachte- gelige kleur werd meteen goedgemaakt door de geraffineerde smaak: niet te zuur, niet te zoet: prima. Zonder op enige wijze uit de toon te vallen worden we telkens op onze wenken bedient.
Vervolgens dronken we een rode La Stoppa Trebbiolo, een stevig wijntje met veel aroma’s – haast té goed voor bij het trouwens voortreffelijk- hoofdgerecht: de huisklassieker: steak tartare.
De kant-en-klare desserts werden mooi gepresenteerd. Weinig franje, doch de smaak maakte dat wel goed. De panna cotta werd vergezeld van een koffieboon die meteen het aroma van deze klassieker verraadde.
Terwijl de twee uitbaters geruisloos het fornuis poetsen, blikten we terug op een geslaagde culinaire én gezellige avond.
Bar(t) A Vin – 60 euro pp
Het nadeel van de twijfel 